Zakman, het stuk van theatergezelschap Vernieuwd Gents Volkstoneel, ging tijdens de Gentse Feesten in première. Het toneelstuk over de meest bekende dakloze van Gent lokte heel wat controverse uit. Een van onze redactieleden ging kijken.

Hij ligt nog te slapen. Omringd door duizenden zakken in zijn buskot heeft hij geen idee wat er hem te wachten staat. Totdat hij wakker wordt geschopt door Didier en Helga. Ze dragen jaren 80’ trainingspakken en spreken plat Gents. ‘Oei, Didier dat is nu toch zinloos geweld’, zegt Helga. Waarop Didier ant- woordt: ‘Ja, dan stelen we toch gewoon zijn geld, dan is het niet meer zinloos.’ De zaal ligt in een deuk.

Ik vond dat helemaal niet grappig. Het stuk was duidelijk geschreven door iemand die zelf nooit dakloos is geweest. Met de gekende theatrale overdrijvingen. Het zijn net die overdrij- vingen die mij kwetsen. Zo zette men bijvoorbeeld een plakkaat met daarop “Niet voederen” boven het buskot van zakman. Daarvan zie ik de humor niet in. We zijn toch geen beesten?! Gelukkig was er geen pauze want anders was ik naar huis gegaan.

Nadat er goed gelachen werd met de onkunde van de gemeentelijke overheid rond de daklozenproblematiek, besefte ik dat het stuk toch nog een andere richting zou opgaan. Ik had er zelfs leute mee. De scene rond de verplichte verhuis van zakman was echt to the point.

Op het einde snapte ik de boodschap van het stuk. Meer nog, ik was erg blij dat dit bericht eindelijk de wereld werd ingestuurd. Iets wat ik zelf, uit frustratie, al langer wou doen. Ik heb ook genoeg van buitenstaanders die altijd denken dat ze het beter weten en ons bemoe- deren. Dat was exact waar het stuk over ging. De boodschap was: “Laat ze doen. Ze trekken hun plan, wel!” We kunnen zelf wel beslissen wanneer we hulp of raad nodig hebben. Er zijn genoeg organisaties die ons daarmee kunnen helpen. Het advies van Jan en alleman is zeker geen meerwaarde voor ons.