Pff dit komt hard aan…
Zeer slecht nieuws. Véronique, heeft er een eind aan gemaakt… suïcide. Een paar maanden eerder namen we in Villa Voortman afscheid van” Ali”.

Nee, niet weer één! We hebben amper” Ali” goed verwerkt en nu heeft ons “Véro” een einde aan haar leven gemaakt. Nochtans, zo werd het ons verteld. Sommigen onder ons stellen dit in vraag.

Laat me beter  vertellen hoe ik haar leerde kennen. Waar, wanneer en hoe onze vriendschap ontstond. Vijf jaar geleden zag haar leven er heel anders uit. Toen ik al zo’n twee jaar naar Villa Voortman ging waren er maar 3 vrouwen in de bezoekersgroep. We kregen te horen dat Veronique op komst was. Onder druk van justitie was zij verplicht om van maandag tot vrijdag zich te aanmelden bij Dirk, de coördinator.

Iedereen stelde zich voor en “Véro”, zo noemden we haar, was super vrolijk, begroette iedereen met een kus en begon meteen uitgebreid te babbelen over koetjes en  kalfjes. Ze kreeg een tweede kans, een soort proef periode om terug te rehabiliteren in de maatschappij. Ze kwam van ver en had héél veel verdriet en leed moeten verduren. Maar dat kon ze goed verbergen. Eerste indruk: wat een sterke vrouw ! Chapeau !

In het begin zeiden we niet veel maar 1 jaar later hadden we elkaar al héél veel toe vertrouwd en  bleek dat we meer gemeen hadden dan ik dacht. Nog een jaar later had ze super goed nieuws. Ze had een woning gevonden in Gent. Ik feliciteerde haar, gaf Véro een knuffel en zei :”na 8 jaar hel mag je dringend ook eens wat geluk en iets leuks meemaken”. “Dit is jouw beloning na al die jaren in hel; ik ben zo fier op jouw”. Véro lag goed in de groep, alle bezoekers hadden haar graag.

Ik had haar al een jaar niet meer gezien .In 2018 kreeg ze te horen dat ze kanker had . Hoe zou jezelf reageren: ze was in shock. Ze kwam zelden nog naar de Villa .We waren haar kwijt. Dit was een totaal andere Véro… Ze verloor haar mooie zwart haar. Af en toe bleef ze eten maar ze was daarna direct weg. Ze glimlachte nog maar dat vuur en haar moedig karakter was precies verdwenen. Haar blik was leeg, droevig. Ze vroeg me vaak :” Kom je es op bezoek?” Maar om mijn eigen veiligheid moest ik vaak weigeren. Er was zoveel op die korte tijd bij haar thuis gebeurd en ik woonde niet meer in Gent. Ik wou haar redden maar kon het niet.

Véro was 2 jaar ouder dan mij en gaf me iedere keer dat ze me zag een compliment. Na wat krokodillentranen van ons beiden zeiden we altijd iets grappig of iets positief, zodat ze met een glimlach door ging. De laatste keer dat ik haar zag waren bijna al haar tanden weg, haar haar was super dun, haar botten staken uit.  We wisten dat ze zich niet goed voelde en dat ze al had opgegeven. Ze was een vechter, kon haar mannetje staan en  had van niemand schrik, ze was Xena.Ik weet dat het melig klinkt.

Een paar weken geleden hoorde ik dat ze dood was. Villa Voortman was niet welkom op de begrafenis. Daarom dit artikel! Want Véro was een goede vriendin, zij verdiend dit eerbetoon!!Vaarwel mooie vlinder. Vaarwel lieve Véro, je kunt nu eindelijk in echte vrede rusten x

Door Natascha